چه کرده‌ام؟ چه میکنم؟ چگونه؟
در واقع، همه ما در تجرد یا تاهل یا هر وضعیتی، به دلیل عدم شناخت کافی، ظلم میکنیم. در حالت کلی وقتی معطوف به یک جزئی شده، نسبت به جزئی دیگر غافل میشویم، کفر و پوشاندن حق صورت گرفته که به عبارت دیگر، ظلم است (به گمانم خواننده باهوش، در همین چند جمله، به وسعت مفهوم ظلم پی برده باشد).
حکایت میکنند که روزی مردی ثروتمند سبدی بزرگ را پر از گردو کرد، آن را پشت اسب گذاشت و وارد بازار دهکده شد،
سپس سبد را روی زمین گذاشت و به مردم گفت این سبد گردو را هدیه میدهم به مردم این دهکده، فقط در صف بایستید و هرکدام یک گردو بردارید.
به اندازه تعداد اهالی، گردو در این سبد است و به همه می‌رسد. مرد ثروتمند این را گفت و رفت.
مردم دهکده پشت سر هم صف ایستادند و یکی‌یکی از داخل سبد گردو برداشتند. پسربچه باهوشی هم در صف ایستاد.
اما وقتی نوبتش رسید در کنار سبد ایستاد و نوبتش را به نفر بعدی داد.
به این ترتیب هر کسی یک گردو برمی‌داشت و پی کار خود می‌رفت. مردی که خیلی احساس زرنگی می‌کرد با خود گفت: “نوبت من که رسید دو تا گردو برمی‌دارم و فرار میکنم. در نتیجه به این پسر باهوش چیزی نمی‌رسد.”
او چنین کرد و دو گردو برداشت و در لابه‌لای جمعیت گم شد. سرانجام وقتی همه گردوهایشان را گرفتند و رفتند، پسرک با لبخند سبد را از روی زمین برداشت و بر دوش خود گذاشت و گفت:
“من از همان اول گردو نمی‌خواستم این سبد ارزشی بسیار بیشتر از همه گردوها دارد.” این را گفت و با خوشحالی راهی منزل خود شد. خیلی‌ها دلشان به گردو بازی خوش است و از این غافلند که آنچه گرانبهاست و ارزش بسیار بیشتری دارد سبدی است که این گردوها در آن جمع شده اند.
خیلی ها قدر خانواده و همسر و فرزند خود را نمی دانند و دایم با آنها کلنجار می‌روند و از این نکته طلایی غافلند که این سبدی که این افراد را گرد هم و به اسم خانواده جمع کرده ارزشی به مراتب بیشتر از لجاجت ها و جدل های افراد خانواده دارد. آنها از این نکته ظریف غافلند که تیمی که در قالب خانواده، آنها را گرد هم جمع کرده مانند سبدی است که گردوها را در خود نگه می‌دارد و حفظ این سبد و تیم به مراتب مهمتر از چند گردوی اضافه است. بسیاری اوقات در زندگی، گردوهای حرص و طمع و منیت و خودخواهی، آنقدر انسان را به خود سرگرم میکنند که فرد اصلا متوجه نمی‌شود به خاطر لجاجت و یا یکدندگی و کله شقی و تعصب و خودخواهی در حال از دست دادن سبد نگهدارنده گردوهاست و وقتی سبد از هم می پاشد و گردوها روی زمین ولو می‌شوند و هر کدام به سویی می‌روند، تازه می‌فهمند که نقش سبد در این میان چقدر تعیین کننده بوده است. اغلب، وقتی صحبت از ظالم میشود انگشت اشاره هیچ کس به سمت خودش نیست و هرکسی خود را از ارتکاب ظلم مبرا میداند. در صورتی که هر فردی در هر لحظه ممکن است به نوبه ی خود در حال ارتکاب ظلم بزرگی باشد، از نادیده گرفتن حق دیگری تا نگاهی تحقیر آمیز به کسی و … شما چطور؟
هرکجا که بی احترامی و بی ادبی نسبت به هر گوشه از هستی بیکران (انسان، گیاه، طبیعت و …) صورت بگیرد، در واقع ظلمی اتفاق افتاده است که از جهل، سرچشمه میگیرد. بیهوده نیست که تیزترین و کاربردیترین سلاح شیطان، سلاح جهل است. هر یک از ما بسته به میزان جهلمان ظالم هستیم که شدت و ضعفش، فرد به فرد فرق میکند و حتی در صورت رفع ظلم ظاهری، تا وقتی جاهل باشیم، ظالم خواهیم بود و هیچ اجباری (مگر اشتیاق به رهایی از جهل فراگیر) جهل ما را به آگاهی تبدیل نمیکند. پس حتی اگر مشکلات بشر از طریق جبر حل و فصل شود، ریشه ظلم از روی زمین برداشته نخواهد شد. رسول اکرم (ص) میفرمایند: “هر کس در رفتار با مردم ظلم نکند، دروغ نگوید، خلف وعده ننماید، جوانمردی اش کامل و عدالتش آشکار و برادرى با او واجب و غیبتش حرام است.”
بنابراین، شناخت و آگاهی نسبت به خود، زندگی، دیگران، هستی و عمیق شدن در آیات الهی، میتواند به صبر و رضایت، بدون تحمل و سازش و سرکوب احساسات، منجر شده و از ظلم فکری، زبانی و رفتاری ما بر عالَم بکاهد. اینکه بدانیم با کنترلگریها، ترسها، زخم زبانها، قلدریها، حقارتها و تحقیرها چقدر به خود و اطرافیانمان ظلم میکنیم و سپس با کمک یک مشاور آگاه و دلسوز، درصدد رفع زخمهای درون و شفای خود برآییم، کمک بزرگی به کاهش بار ظلم افتاده بر دوش هستی خواهد بود
